Kippenvel

Een paar weken terug mocht ik een informatieavond verzorgen in de bibliotheek van Bladel. Ik vertelde onder andere wat ik de afgelopen jaren zoal als uitvaartbegeleider heb meegemaakt en ik merkte dat sommige verhalen me nog steeds kippenvel bezorgen.

Nee, het is zeker niet alleen verdriet waarmee ik te maken krijg. Natuurlijk, dat gevoel overheerst. Samen met berusting, zeker als de overledene een lange lijdensweg heeft afgelegd, de laatste weken heeft moeten worstelen of als hij/zij al aardig op leeftijd is. Afscheid nemen doet altijd pijn, maar als je (groot)ouders boven een bepaalde leeftijd zijn, dan houd je er rekening mee. Een leven duurt nu eenmaal niet eeuwig.

Een afscheid haalt altijd emoties naar boven. Som ze op en ik krijg er mee te maken, ja ook boosheid, woede, jaloezie, soms ook haat, maar daar ga ik het vandaag niet over hebben.

Hartjes beschilderen voor opa of oma - stockfoto

Wél over de intens mooie momenten in de week voor óf tijdens de uitvaart.

Kleinkinderen die ijverig de kist van hun overleden opa of oma beschilderen. Tegenwoordig laat ik ze harten beschilderen, die op de kist kunnen worden geplakt, omdat de ruimte voor een schildermiddag vaak ontbreekt en het eerder laten bezorgen van de kist extra kosten met zich meebrengt. Tijdens het schilderen komen de mooiste verhalen naar boven.  

Zonen die samen een kist in elkaar timmeren voor hun moeder en haar op de schouders naar binnen dragen in het crematorium.

Partners die zó graag zelf nog iets willen zeggen tijdens de dienst, maar bang zijn voor de emoties. En bijna altijd lukt het gewoon wél. Ook bij kinderen en kleinkinderen. Ik ben stand-by, maar nog nooit heb ik het over hoeven nemen. Even slikken, adem halen, een slokje water en het lukt weer.

Een hele familie die nog een borreltje drinkt op het mooie leven van hun vader en opa vlak voor het sluiten van de kist, terwijl op de achtergrond een van zijn lievelingsliedjes klinkt: ‘Hier heur ik thuis’ van Gerard van Maasakkers.  

De Last Post geblazen in de stromende regen op de natuurbegraafplaats.  

Witte ballonnen in hartvorm, losgelaten na de crematie van een baby’tje.

In de hele straat de vlaggen halfstok op de dag van de uitvaart.

Honderd-en-een mooie momenten die een afscheid tot iets bijzonders maken.

Ja, en dan slik ik in de coulissen een traantje weg of ik voel de rillingen over mijn rug.

Zo vergeet ik ook nooit meer het afscheid van een nog jonge moeder, toen ik dit werk nog maar kort deed. Een zwarte rouwauto zou haar naar de locatie brengen waar de afscheidsdienst werd gehouden, maar een dag voor de uitvaart belde de vervoerder dat alle zwarte auto’s in gebruik waren. Er was alleen nog een witte in de aanbieding.

Niet iedereen wil een witte auto bij een uitvaart, maar deze mensen wél. Ze waren er zelfs blij mee.

En ik de volgende dag ook. Want de moeder werd naar de afscheidslocatie begeleid door motorrijders van de club waar haar man lid van was. Al die motorrijders droegen – alsof het was afgesproken - witte hesjes.

Ik reed voor de stoet uit over de kinderkopjes in de Kempen. In mijn achteruitkijkspiegel zag ik de gedimde lichten van de witte rouwauto, omringd door de lichten van een tiental motoren, bestuurd door mannen en vrouwen in witte hesjes. Wat een prachtige laatste eerbetoon.

Als ik eraan terugdenk, krijg ik weer kippenvel.